Out of my own Box

Nee, de studie waar ik nu opzit, is niet een gewone studie. Naast in de schoolbanken zitten en activiteiten doen voor lifestyle factory, hebben we speciale weken die over de studie gaan. Deze weken worden de Lifestyle weken genoemd. En elke van deze weken heeft ook zijn eigen thema. De eerste lifestyle week had het thema dromen. We moest ruimdenkend zijn en ruim durven dromen. Onze verbeelding erop los laten gaan tijdens het bedenken van een nieuw concept. Alles is mogelijk, durf te dromen! Deze keer was het thema Durven. Ik werd in een groep ingedeeld met allemaal mensen die elkaar nog niet kenden. Het was natuurlijk al durf om met onbekenden mensen samen te gaan werken. Maar ik werd ook naar een vreemde stad gestuurd en moest hier, met mensen die ik dus nog maar net kende, ietwat ongemakkelijke opdrachten uitvoeren. Daar is durf voor nodig!

Maandag 08-12-2014 LEF WORKSHOPS

Ik startte de week op een dood normale manier. Samen met mijn eigen vertrouwde klasje namen we deel aan een LEF-workshop. Hier kregen we eigenlijk mee wat Durf precies inhoudt en wanneer je durf allemaal nodig kan hebben. Deze workshop begon met het stellen van een ongemakkelijk vraag richting een van mijn klasgenoten. Ik kwam toen met de vraag: ‘Vertel me nu hoe je écht over me denkt, zonder te liegen.’ Ik vond dit best wel een dappere vraag die ik bedacht had.

Diegene had namelijk iets ergs kunnen zeggen, iets dat we zou raken. Je weet het maar nooit Maar nee, dat viel reuze mee. Ze zijn heel erg aardig voor mij geweest.

Maar deze dag in het teken van durf, dus dit was nog maar het begin. Zeker een oefening op het randje denk ik, was je wingum oefening. Hierbij werden vier klasgenoten van mij uitgekozen door de gastspreker. Eerst werd ze vertelt om een wingum in hun mond te doen en erop te gaan sabbelen, niet doorbijten! Klinkt nog niet spannend. Daarna moesten ze de winegum uit hun mond halen en in hun eigen handpalm leggen. En hierna moest de wingeum naar de handpalm van de buurvrouw/man. Niet echt smakelijk, maar nog wel te doen dacht ik zo. Maar hier komt dan het edgy gedeelte. Nu moesten namelijk de winegum van elkaar opgegeten worden. En slechts één van hen nam deze uitdaging tot zich. Maar de anderen durfden het niet aan. Toen nam ik maar al mijn durf bij elkaar, stapte op, en nam de laatste winegum. Twee klasgenoten hadden ook de overgebleven snoepjes opgegeten. Hier heb ik wel echt mijn grenzen verlegd! Sowieso kan ik soms heel lichtelijk smetvrees hebben. Vieze dingen, ja daar krijgt ik soms nou eenmaal rillingen van. Dit is niet iets wat ik een paar jaar geleden zou hebben gedaan. En nu nam ik die stap. Ik deed er vrij nuchter over toen ik op het snoepje af stapte. Maar toen het snoepje eenmaal op mijn tong lag, voelde het al een stuk minder fijn. Daarom ben ik ook extra trots dat ik het gewoon heb gedaan. Dit helpt me om over kleine barrières te stappen.

En we gingen vrolijk verder. Op een gegeven moment werd er gezegd dat onze klas een vertrouwens oefening te wachten stond. Eentje die we denk ik allemaal wel kennen. Je sluit je ogen en laat jezelf vallen, terwijl je door iemand wordt opgevangen. Dat gebeurde nu ongeveer ook. Een klasgenoot van de groep moest zich laten vallen in de armen van een aantal anderen. Maar nu wel van een paar meter hoogte! Deze persoon werd gezegd dat hij iedereen die hem of haar op ging vangen moest vertrouwen. Uiteindelijk stapte Pim naar voren. En daar ging hij, van zon 2 meter hoogte liet hij zich vallen. Ik hielp met het vangen van Pim, maar tot op de dag van vandaag heb ik niet de moed gehad om dit soort oefeningen te doen. Ik denk dat ik toch niet het vertrouwen heb dat ze me heelhuids kunnen laten landen. In ieder geval niet met deze hoge versie.

Aan het eind van de dag heb ik geleerd dat er een verschil is tussen moed en dapperheid. Dat aan de hand van alle informatie en opdrachten. Moed is voor jezelf. Bijvoorbeeld, ik ben niet echt een comfortabele persoon in het ontmoeten van mensen. Maar voor Lifestyle Factory hebben we een oefening waarbij ik mensen moet gaan interviewen. Omdat ik de laatste jaren hierin meer zelfvertrouwen heb opgebouwd, ging dit aardig. Ik deed het gewoon! Ik belde iemand op, maakte een afspraak en deed het interview. Dat is moed, als je iets overwint wat je moeilijk vind. Maar als ik ziet dat iemand verdrinkt bijvoorbeeld, en ik spring in het water om hem te redden, dan is het dapperheid. Het is dan juist van waarde voor iemand anders. Les geleerd voor mij denk ik!

Dinsdag 09-12-2014 URBAN SURVIVAL

En dan dag twee. Op deze dinsdag gingen we naar een groot sportcomplex in Eindhoven. En je raad het al, we gingen hier Survivallen en diverse andere spellen doen omtrent het lef en bewegen. Belangrijkste doel van deze dag: Onze angsten onder ogen zien en deze angsten overwinnen door middel van teamwork. Zelf hou ik ook wel van survivallen. Dingen zoals de klimwand, daar ben ik niet echt bang voor! Dus ik was blij met deze dag. We werden opgesplitst in verschillende groepen. En weer met mensen die ik nog niet goed kende. Wel een challenge voor mij om mensen die ik nog niet goed ken in vertrouwen te nemen. En vooral niet als het om survivallen gaat. Dan is vertrouwen nóg belangrijker. De eerste oefening, die was al een uitdaging. Van de acht groepsleden, werden ik en drie andere jongens gekozen om de grote ladder te gaan beklimmen. De ruimtes tussen twee stappen was ongeveer 2 meter. We waren veilig aangesloten met een touw. Hier kwam dus dat vertrouwens issue. Ik werd namelijk gezekerd door mensen die ik nog niet kende. Dat vind ik een stuk spannender dan wanner het vrienden zijn. Ik vond het eng dus. Ten eerste: Het was erg hoog. En ten tweede, ik ben niet iemand die erg overtuigd van zichzelf is. Ik werd dus gekozen, maar in eerste instantie wilde ik dit niet aangaan. Ik hou er niet van om dan zoiets te doen en dan te falen voor de neus van een groep ‘onbekende’ mensen. Maar toen dacht ik, hier kan ik dus in groeien. Dus ik pakte mijn moed bij elkaar en stapte naar voren! Ik stel voor dat jullie dat ook allemaal een keer doen, iets waar je normaal bang voor bent! Voor mij was het een uitdaging, met mijn vertrouwen issue, maar ik overwon het. Daarna werden we geconfronteerd met spellen zoals, samen uit de knoop komen terwijl je samen vast zit. Toch gek om in iemands comfort zone te komen als je diegene niet kent. Maar na die survival, kon ik dit ook wel aan! Daarna moesten we een structuur maken, een andere groep doet hetzelfde. En nu de taak om een burg te maken met touw en eroverheen te lopen naar de andere kant toe! Ik hield hier van het teamwork. Ik ben sowieso wel van samenwerking dus ik vond dit helemaal niet erg om te doen. Alles is gedaan door iedereen. We hielpen elkaar.

Woensdag 10-12-2014 MAKING THE ROUTE

Op woensdag werd ik wéér in een andere groep ingedeeld, waar ik weer niemand van kende. Alleen van gezicht, maar daar hield het op. Maar vandaag begonnen eindelijk de leuke oefeningen. We werden gedwongen om naar de stad Rotterdam. Of ja vreemd, een stad waar je weinig komt. En hier hadden ik en de groep alle keuze! De opdracht was namelijk om oefeningen te verzinnen voor een groep die donderdag in Rotterdam zou komen. Maar, de oefeningen moesten natuurlijk wel alles met de thema’s moed en lef te maken hebben. Om 9.30 uur moesten we op Rotterdam centraal inklokken met een groepsfoto. En toen begon de uitdaging en konden we van start gaan. We gingen wat lopen vanaf Rotterdam centraal de stad door. En toen zijn we gestopt dij de MacDonald's om te gaan zitten en tot leuke opdrachten te komen waar een vorm van lef voor nodig zou zijn. We zaten er voor een half uur ongeveer. En in dit half uur, denk ik dat we vijf goeie LEF-opdrachten hebben bedacht. Die hebben we in enveloppen gedaan en bij winkels afgegeven. In sommige enveloppen hebben we ook hulpmiddel erbij gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat de andere groep zeker out of the box moet gaan en lef moet gaan tonen. Het gaat om de volgende opdrachten. En waarom is hier lef en moed nodig?

1.De eerste envelop hebben we bij het centraal station gelegd. De opdracht: teken bij elkaar een snorretje op de wijsvinger. En dan moest ieder groepslid hun wijsvinger met snor onder de neus van willekeurige mensen zetten, zodat die een snor kregen. We hadden de uitdaging gesteld op drie willekeurige mensen per persoon. Ze moeten er ook een foto van nemen, als bewijs stuk. Het is een warming-up, om in de stemming!

à Moed is hierbij zeker nodig. Je gaat namelijk iets iet wat raar vragen aan mensen die je niet kent. En daarnaast kom je in hun persoonlijke ruimte door je vinger dicht bij hun bovenlip onder hun neus te houden. En als je iemand niet kent, kom je liever niet te dichtbij ze, in de persoonlijke ruimte.

2. De volgende envelop had ik samen met mijn groep bij een parfumzaak achter gelaten. De opdracht: blaas een ballon op en schrijf er leuk boodschap op, een compliment. De ballonnen zitten ook in de envelop en een stuk touw, om aan de ballon te knopen. Per groepslid worden er twee ballonnen uitgedeeld. En elk van die ballonnen moeten aan een vreemde gegeven worden. En ook hier zien wij graag een foto als bewijsstuk.

à Wij merken dat het deze dagen best ongemakkelijk kan zijn om iets positiefs over iemand te zeggen die je pas net hebt ontmoet. Het is eng om te doen. (Althans, ik zelf die dat niet snel). En je weet natuurlijk ook niet wat de reactie van de mensen zullen zijn. Zullen ze boos reageren? Of juist lacherig? Of zijn ze er gewoon blij mee! Moed is nodig. Het is best lastig om wild vreemden uit het niets een compliment te geven. Daarom hebben wij de ballonen, om het ijs te breken. Je hebt een hulpmiddel naast het spreken taal. En er is een mogelijkheid tot het starten van een echt gesprek.

3.Op naar envelop drie. Die ligt verstop bij ‘De tuinen’ in de Koopgoot in Rotterdam. De opdracht: Ga naar een willekeurige winkel en vraag aan een werknemer of jullie in de etalage van de winkel kunnen gaan staan. Degene die deze challenge aan gaan, moeten de pose van de mannequins naast hem/haar nadoen. Vooral bij deze vonden we het leuk om een foto te zien natuurlijk. We dagen ieder van jullie uit om in het venster te staan voor ongeveer twee minuten, en kies verschillende winkels.

à Het is niet een alledaagse bezigheid om in een etalage van een winkel te gaan staan. En er lopen heel veel shoppende vreemdelingen langs de etalage, vooral hier in de koopgoot. Zelf zou ik het wel willen doen, maar niet met drukte. En terwijl je daar staat, ben je het middelpunt van de aandacht. Als je niet van de aandacht houdt, dan is dit een goeie uitdaging voor jou! Je komt hierdoor uit je comfort zone. Je breidt je comfort zone uit, maar wel lef voor nodig is.

4. Envelop nummer vier was verderop in de koopgoot te vinden, bij een klein kleding zaakje. Deze keer moet de groep de dubsmash app downloaden en er eentje opnemen met vreemden. We dagen iedereen uit om in je eentje minstens één dubsmash te maken met willekeurige personen. Maar het zou nog leuker zijn om een aantal videos per persoon op te nemen. Ook denken wij dat het moed vergt om als de video langer te alten duren dan dan vier seconden.

à Nogmaals, elk lid van de groep moet weer contact maken met totaal vreemde mensen. Maar persoonlijk zou ik dit niet zo snel doen. Zon komische video van dubsmash opnemen, dat doe ik alleen met goede vrienden en familieleden. Het is toch best intiem. Nou, hier maak je dus met een willekeurig persoon zon video. Er is du een direct contact tussen jullie beiden, een contact die je niet zo een, twee, drie opzoekt. Toon je lef en doe het gewoon! Breng je dubsmash uit de bekende sferen. Misschien zou ik dat zelf ook een moeten doen.

5. En dan de laatste envelop, waarbij het mij leuk leek die gewoon bij de h&m neer te leggen, aan het eind van de koopgoot. En als ik zelf oordeel, vind ik dat je bij deze opdracht het meeste lef nodig zal hebben. En daarnaast had ik hem ook nog eens zelf verzonnen. Ga naar het Erasmusplein in de buurt van het centrum van Rotterdam. Verdeel jullie groep in kleinere groepjes over het plein. De bedoeling is dat jullie het marco polo spel gaan spelen. Een van de leden schreeuwt MARCO! En dan schreeuwt een ander groepje aan de andere kant van het plein POLO! En opnieuw. Maar nu zullen ook andere van jullie groep meeschreeuwen POLO! En zo zal uiteindelijk heel jullie groep dit doen. Observeer vreemde mensen met jullie mee beginnen te doen. De echte uitdaging zit hem in de participatie. Zorg ervoor dat je per klein groepje ten minste één vreemd persoon vind die gaat meehelpen met het roepen van MARCO POLO. Misschien komt er wel een leuk flashmob effect

à Ja, Lef is hier zeker nodig! Het is een hele spontane oefening. En voor dit soort spontane acties heb je lef nodig. Je moet je echt over die schaamte drempel zetten, aangezien je op een groot plein in de belangstelling zult staan. Dit is ook zeker niet iets dat je op dagelijkse basis doet. Ook moet je een band maken met vreemden en met ze praten. Anders wordt de situatie ook zo ongemakkelijk. Anders zal de samenwerking moeilijk gaan.

Ik vond t erg leuk om dit soort opdrachten te verzinnen. En vooral omdat ik hiermee studiegenoten uit hun comfort zone liet kruipen door hen dit soort uitdagende en leuke oefeningen te laten doen. Want dat is ook waar de studie om draait. Uit je comfort zone komen en dingen out of the box doen. Maar de volgende dag was het dus aan mij en mijn groep om de oefeningen te doen die door een andere groep zijn gemaakt voor ons. En om eerlijk te zijn, ik was daar best zenuwachtig voor. Ik vond onze opdrachten al best uitdagend, tenminste ik zou het niet zo een, twee, drie doen! Maar ze vielen wel mee. Dus ik dacht dat wij juist veel uitdagendere oefeningen zouden worden opgelegd. Dus ik was er best wel zenuwachtig voor!

Urban Survival - Acting Brave

Free Hugs

Dit was dan de dag dat ik mijn hindernissen omtrent het begrip moed moest overwinnen. Op deze dag, gingen ik en mijn lef team met de trein naar de stad Leiden. Dit is de stad waar een ander groepje ons lef parcours heeft uitgelegd. We moesten weer inchecken en uitchecken met een groepsfoto op het centraal station van Leiden dit keer. De ander groep had dus de enveloppen verstopt ergens in de stad met de oefeningen daarin. Met kleine tips van de locaties moesten we deze locatie weten te vinden. De eerste was, net zoals wij hadden gedaan, verborgen op het centraal station. Dit was een spannende, leuke inkomer: Mensen een knuffel geven was de opdracht. Drie per persoon was het minimum. Ik en een ander groepslid, Willemieke, kwamen op een idee, op basis van YouTube-video's die we hebben gezien. Daarin gingen mensen met bordjes staan waarop stond “Free hugs”. Dus wij vroegen om een stuk papier bij de Starbucks (waar de eerste envelop lag) en schreven er 'Free Hugs' erop. De uitdaging die hier voor mij lag, gewoon doen! Net als velen van jullie, ben ik niet iemand die gemakkelijk afstapt op aan willekeurige persoon. Ik voel me dan gewoon akward. Laat staan als je met zon bord op een druk station staat. Ik ben bang om te worden beoordeeld. Maar ja, dit is zon moment om over deze drempel te komen. Dus ik dacht, ik doe het gewoon meteen! Dus zei ik als een van de eerste van de groep, dat ik het meteen zou doen. In eerste instantie was het eng, maar na een paar knuffels was het juist iets moois om te doen. Mensen konden het waarderen. Ik heb zeker wat schaamte overwonnen hier, ik zou het zo weer doen!

The Human Pole.

De volgende envelop lag wel wat verborgen, namelijk ergens in een kleine pub in de buurt van het centraal station. En wat moesten we nu doen? Ga naar de totempaal en creëer samen met je groep één menselijke totempaal. Maar hoe doe je dat. We gingen dus nadenken over hoe we deze totempaal konden creëren. Toch was raar om op elkaar te klimmen als je elkaar net een dag kent. Denk ik tenminste. Voor mij was het in ieder geval een uitdaging, qua het vertrouwensaspect. Mijn probleem: Ik voel me niet snel comfortabel rondom nieuwe mensen die ik net heb ontmoet. Veel minder snel dan andere in ieder geval al. Maar de boodschap is duidelijk. Gewoon leren om vertrouwen in mensen te hebben. Dat was niet zo makkelijk gelukkig, omdat ik mijn het vertrouwen van mijn groepsleden als snel had. Sinds een paar jaar, en vooral sinds deze studie, ben ik een stuk opener geworden. Dus het was minder raar voor mij om dit te doen dan het eerst zou zijn geweest. Dus ik heb dat aspect overwonnen.

Trust without your eyes

En hup, daar gingen we naar de derde envelop, die was verborgen in aan andere pub aan de gracht. Deze keer moesten we de trap van een kasteel of fort gaan beklimmen, met een blinddoek op. We moesten dus onze ogen sluiten. De helft van de groep moest dus zonder zicht het fort beklimmen, terwijl de andere helft hen ging begeleiden. Ik koos ervoor om geblinddoekt te worden, want ja daar gaat deze dag om, lef opdrachten echt uitvoeren. Ik stapte dus weer op en overwon mijn angst om in de schijnwerpers te staan. Ik moet zeggen dat dat al makkelijker ging dan bij envelop 1. Normaal gesproken ben ik degene die twijfelt over dingen zoals dit, beetje stom! Maar nu was ik echt in vertrouwen met de persoon die mij ging begeleid. Dat kwam ook wel omdat ik haar al wel van de intro kende. Dus ik vertrouwde haar wel. Ik heb dus hier niet zoveel lef hoeven tonen. Ik merkte gewoon dat ik deze groep mensen snel heb leren vertrouwen.

Play a game

En snel door naar de volgende envelop, die bij de schaatsbaan naast de vorige pub lag. Via deze envelop werd on verteld dat we een spel moesten spelen met vreemden voorbijgangers. Maar eigenlijk moesten we met stoepkrijt iets gaan doen met deze mensen. Maar ja, niemand van ons had dat. Dus wij veranderde de oefening een beetje. Geen stoepkrijt dus. Maar de stoepkrijt deed ons aan nostalgie denken. Dus we dachten dat het wel leuk was om iets met nostalgische herinneringen terug te brengen hier in Leiden. We waren het er allemaal over eens dat het spel 'tikkertje' iets leuks was om te organiseren. Hier ben ik eigenlijk weinig geconfronteerd met hindernissen omtrent lef voor mijn gevoel. Dat komt ook omdat we als groep op mensen af gingen stappen. Ik vond het wel raar om aan volwassenen te vragen of ze mee tikkertje wilden spelen. Anderen vonden dat ook. We besloten om op zoek te gaan naar kinderen die mee wilden doen en die vonden we. En toen gingen we het natuurlijk spelen. In de groep ben ik op dit moment dus erg vertrouwt en we hebben het leuk.

Throw it

En het einde van de dag naderde, want de laatste envelop was alweer aangebroken. En deze laatste opdracht was wel een beetje raar. We moesten namelijk naar iets zoeken met een gat erin. Een gat waar iemand zijn hoofd door kan steken. Ik denk dat ze hiermee bedoelde, zon gat waar je je hoofd doorheen steekt, om vervolgende bekogeld te worden met taarten of waterballonnen of zoiets. Maar ja, vind dat maar eens in een grote stad. En dat was nog maar de vraag. We gingen op zoek en vonden uiteindelijk een metalen look a like van zon bord. Maar bij deze laatste opdracht heb ik eigenlijk een stapje terug gedaan. En dat deed omdat ik vond dat ik tot hieraan toe er genoeg lef had aangetoond. En ik vond dat ik in vergelijking met groepsleden meer lef had getoond tot dit moment. Dus liet ik de anderen hun hoofd door het gat steken. Ik mocht iets naar hun hoofd gooien. En dat was uiteindelijk een strandbal. Dat was in iedere geval de eigenlijke opdracht. Maar met de wind en al, leek het ons juist verstandig om een tennisbal te gebruiken. Met deze tennisbal moest k dus op hun hoofden richten, samen met de andere helft van al mijn groepsleden. Het is was niet echt iets waar ik lef voor hoefde te tonen. Maar toch was het wel een uitdaging. Voor mij was de uitdaging alleen maar om het te gooien. Dat was een beetje moeilijk voor mij. Ik hou niet van om zulke dingen te doen om mensen. Maar ik zag dat ze het niet erg vond. Dus dat maakte het makkelijker.

En nu vroeg ik me dus af, omdat deze studie eigenlijk helemaal om het aspect ‘kwaliteit van leven’ draait, of al deze LEF-oefeningen ook inderdaad de kwaliteit van leven hebben verbeteren/zullen verbeteren. En dat hebben ze zeker gedaan denk ik. Het zijn niet alledaagse activiteiten die we gedaan hebben. Ik denk wel dat ik bepaalde doelen rondom lef heb bereikt. Lef tonen betekent voor mij dat ik dus meer vertrouwen opbouw. Ik merkte hierin al verschil met het begin van de dag en het einde. De eerste oefening was ik eigenlijk het meest zenuwachtig om die opdracht uit te voeren. Maar naarmate de opdrachten vorderden, ging het me steeds gemakkelijker af. Ik zei sneller ja als er weer eens lef getoond moest worden. Ik heb de grenzen van wat ik durf naar een hoger niveau gebracht. Onder andere dus door de ‘Free Hugs’ opdracht, waar ik over die drempel heen stapte. Maar ook bij de survival opdracht, waar ik geen zin had om af te gaan voor ‘vreemde mensen’. Het voelde daarna juist goed. Ik denk dat ik zulke dingen ook makkelijker zal doen in de toekomst. En ik denk dat, als je je blijer gelukkiger voelt, je direct ook je kwaliteit van leven omhoog krikt. Bij mij wel! In tijden dat ik meer vertrouwen heb en me gelukkig voel, durf ik meer te dromen en grotere doelen voor mezelf te stellen. Maar tegelijkertijd ben ik meer tevreden met wat ik al heb. Ik ben voldaan met alles. Mijn advies: Als je geniet met volle teugen van het leven geniet, en zoveel mogelijk situaties, dan bezit je denk ik een goede kwaliteit van leven. De 'Lef Workshops' hebben me geleerd dat iedereen lef en moet nodig heeft, ook met de kleine dingen. Als je lef toont, zul je bijvoorbeeld een keer die auditie doen voor een muziek school of stap je op een winkel baas af en vraag je of je er kunt werken. Het brengt je verder heb ik vel geleerd na al die lef opdrachten, survivals en lef workshop. Ik vind zelf dat ik al wat lef heb opgebouwd, maar dat kan altijd meer.